Hoofdstuk 40

==

De avond ging in een waas aan haar voorbij. Lou was vastbesloten om het gevoel van kracht vast te houden en te gebruiken. Het was voortgekomen uit een wonderlijke cocktail van de confrontatie met Keith Featherstone en een of andere rare chemische stof die vanaf het moment dat ze Tom en Deb elkaar had zien liefkozen door haar aderen schoot. Het voelde als iets wat dr. Jekyll in zijn laboratorium had samengesteld. Ze moest het op een heel laag pitje laten trekken en het pas om drie uur ’s nachts aan de kook brengen.

==

Phil legde Lous verstrooidheid verkeerd uit. Hij dacht dat hij haar door en door kende, en concludeerde dat ze door een psychische hel ging – ze vroeg zich natuurlijk af waarom hij zijn telefoon verborg en zich vreemd gedroeg, maar er was niets waar ze de vinger achter kon krijgen. Hij gaf het nog twee weken. Dan zou het één groot feest van fellatio’s en boterzacht lamsvlees worden, en zou zijn leven weer net zo aangenaam zijn als vroeger. In een huwelijk draaide het allemaal om het machtsevenwicht; er was slechts ruimte voor één partner die de touwtjes in handen had. Hij had een goed huwelijk, en het was de moeite waard dat hij zich ervoor inzette om het te redden. In dit soort kwesties heiligde het doel de middelen. Dat was zijn laatste nobele gedachte voordat hij door slaap werd overmand.

==

Lou keek naar de wijzers van de klok, die langzaam in de richting van het door haar gekozen uur kropen. Met elk schokje van de kleine wijzer dreigde haar voornemen te verdampen, maar ze bleef eraan vasthouden omdat ze zich nooit eerder zo zeker van haar zaak had gevoeld. Ze had deze confrontatie al veel eerder aan moeten gaan.

Lou deed een vergeefse poging om haar gedachten af te leiden door naar een film op tv te kijken. De film ging over een vrouw die een knappe man versierde, en vervolgens hadden ze overal fantastische seks. Het was natuurlijk fictie, want in het echte leven zou ze het doodeng vinden om zich uit te kleden en de man die ze zo geweldig vond haar vetrollen en bobbelige cellulitis te laten zien. Ze zou willen dat het licht uitging en dat hij grote handschoenen droeg.

De gedachte dat ze ooit seks zou hebben met iemand anders dan Phil was zowel nieuw als angstaanjagend. In gedachten probeerde ze zich voor te stellen hoe een eerste keer met Tom zou zijn. Hij zou over zijn nek gaan! Hij zou één blik werpen op de gesprongen adertjes op haar benen, of haar zachte bolle buik voelen, en gillend uit het raam springen. Maar stel nou dat het anders liep? Stel nou dat hij haar verrukkelijk vond en van haar genoot?

Ze schudde de gedachten van zich af voordat ze al te levendig zouden worden. Ze was niet beschikbaar, Tom Broom was niet beschikbaar, en bovendien voelde het helemaal verkeerd om seksuele fantasieën te hebben over de vriend van je beste vriendin. De komende paar dagen zou ze afstand bewaren tussen haarzelf en Tom en Deb, totdat ze haar verstand terug had en alle onreine gedachten uit haar hoofd had gezet.

Maar goed, daar zou ze later wel over nadenken. Nu moest ze zich eerst op haar zus concentreren.

==

Om drie uur precies pakte Lou de telefoon. Ze toetste het gevreesde nummer in. Haar hart bonsde als een bassdrum die het ritme sloeg voor een heavy metal-nummer. Boem boem boem. Het kon nu elk moment op spectaculaire wijze uit haar borstkas ontsnappen en met een van haar longen aan de haal gaan.

Ze hoorde de holle tonen van een buitenlandse telefoon die overging, en toen die stem, het geaffecteerde hockeymeisjes- annex kostschoolaccent van een vrouw die op een gemeenteschool in Barnsley had gezeten en slechts voor één examenonderdeel een acht had gescoord (uitspraak Frans, dat dan weer wel).

‘Met mij,’ zei Lou.

Er viel een veelzeggende stilte voordat Victorianna beleefd maar gespannen vroeg: ‘O, hallo, Lou, hoe is het? Waarom bel je?’

Victorianna had ondanks een dikke onvoldoende voor wiskunde uitgerekend hoe laat het in Engeland was. Ze wist dat haar zus niet belde om een gezellig babbeltje te maken.

Lou haalde diep adem. ‘Ik vind dat je mama moet uitnodigen voor een bezoek.’

Weer een stilte. Toen liet Victorianna zo’n ongelovig lachje horen waarmee je kristal kon verbrijzelen. ‘Lou, ik nodig mijn moeder uit als ík dat wil. Niet als jíj zegt dat het moet.’

‘Ik vind dat je mama moet uitnodigen voor een bezoek,’ herhaalde Lou. Koel, kalm, kordaat.

‘Je klinkt als een kapotte langspeelplaat, Lou. En neem me niet kwalijk, heb je iets geslikt of zo? Wat verbeeld jij je wel niet om mij de wet voor te schrijven? Heb je gedronken?’ Victorianna werd steeds bozer. Het bekakte accent begon zijn greep op de hete aardappel te verliezen.

‘Hoe lang is het geleden sinds je haar voor het laatst hebt gezien, Victorianna? Hoe lang laat je haar nu al van hot naar her draven om pakketten voor je samen te stellen? Heb je weleens overwogen om haar ervoor te betalen? Heb je haar ooit gebeld als je haar níét nodig had? Is het niet het minste wat je voor haar kunt doen? Heb je enig idee hoe erg ze je mist?’ De adrenalinefabriek in Lous binnenste had extra personeel aangetrokken en ze werkten zich in het zweet om deze spoedeisende bestelling op tijd af te krijgen.

Victorianna’s lach klonk als: ik-ben-gek-dat-ik-dit-pik. ‘Je bent niet goed bij je hoofd! Ik heb een waanzinnig lange dag achter de rug. Ik moest gecompliceerde designnagels maken en een lastige klant heeft me haar linkerhand drie keer over laten doen. Ik zit echt niet op jouw gezeur te wachten.’

‘Luister naar me, Victorianna. Ik vind dat je mama moet...’ Maar al voordat Lou haar zin af had kunnen maken, werd de verbinding verbroken.

Grommend drukte Lou op de herhalingstoets. Dit keer ging de telefoon maar een paar keer over en kreeg ze de voicemail, die door Victorianna en Willy Wonka in koor was ingesproken.

‘Hai, dit zijn Edward en Torah. We zijn op dit moment niet thuis...’ Lou trok haar bovenlip op. ‘... maar spreek alsjeblieft een bericht in, dan bellen we zo snel mogelijk terug. Dág!’

‘Als je niet opneemt, vuile trut,’ zei Lou, en ze hield zichzelf nog in bedwang zoals Ben Hur de paarden van zijn strijdwagen, ‘vertel ik de brave Engelse politie en die lieve Edward van je precies hoe jij je reisje naar de andere kant van die kloteplas hebt gefinancierd.’

Het dreigement had het gewenste effect; er werd onmiddellijk opgenomen.

‘Waar heb je het over?’ vroeg Victorianna als door een wesp gestoken.

‘Ik weet alles, Vic. Nu boek je twee tickets naar Amerika voor je moeder en haar vriendin Vera. Ze komen een paar weken gezellig in dat poenerige huis van jou logeren en van jouw gastvrijheid genieten. Dat is wel het minste wat je voor haar kunt doen.’

‘Wat lul jij nou? Ik heb geen idee waar je het over hebt,’ zei Victorianna tussen haar opeengeklemde kronen door. Het bekakte accent had de aardappel doorgeslikt en voor de patatkraam gekozen.

‘O, ik denk van wel.’ Lou kon de paniek achter haar agressie voelen. Voor de tweede keer die dag genoot ze van het gevoel om iemand in haar macht te hebben. Geen wonder dat het mensen zoveel genoegen schonk. Ze speelde met Victorianna als een kat met een muis.

‘Ik hoef niet langer naar deze onzin te luisteren. Ga naar bed, Lou, en neem een kalmerend middel. Je hebt het nodig.’

‘Als je nog een keer neerlegt, moet jij eens zien waar ik toe in staat ben,’ zei Lou met een stem die harder was dan staal. ‘Ik zal het uitleggen. Na jouw vertrek heb ik een brief die voor jou bestemd was opengemaakt. Je vloog toch businessclass? Dat kon je je permitteren nadat je de ringen van je eigen moeder had verpand.’

‘Wat?’ zei Victorianna, maar haar stem trilde nu een beetje.

‘Ik. Heb. De. Brief. Van. De. Lommerd. Opengemaakt,’ zei Lou langzaam, alsof ze het tegen een debiel had, wat Victorianna beslist niet was. Integendeel, ze was een geslepen serpent, en bovendien een egoïstische dievegge.

Victorianna maakte proestende geluiden aan de andere kant van de lijn, maar ze smeet de telefoon niet nog een keer neer. Dat sprak boekdelen.

‘Zal ik je geheugen even opfrissen?’ vervolgde Lou, zo kalm als een spiegelglad meer op een windstille nacht. Onder het praten bekeek ze haar nagels zoals ze powerbitches op de televisie had zien doen. Met alleen nog een paar schoudervullingen had ze de hoofdrol in Dynasty kunnen krijgen. ‘Nadat jij was weggegaan om in Amerika te gaan wonen, kwam er een brief van de lommerd. Ze wilden weten of jij van plan was om je goederen terug te kopen, want anders zouden ze worden gepolijst en doorverkocht. Ik heb ze gebeld, maar ze wilden alleen zaken doen met degene die het pandbewijs had.

Ik had me natuurlijk al heel lang afgevraagd of jij iets met mama’s verdwenen ringen te maken had gehad. Heb je enig idee hoe vaak ze het hele huis binnenstebuiten heeft gekeerd, op zoek naar haar ringen? Alle manicures die je haar gaf, de keren dat je haar ringen afdeed om haar oude vingers te masseren en haar nagels te lakken. Was je niet de ideale dochter?’

‘Je bent niet goed snik,’ siste Victorianna.

‘Ik heb ze nog een keer gebeld en gedaan alsof ik jou was, verteld dat ik het pandbewijs kwijt was en gevraagd wat ik moest doen. Ik moest een formulier bij ze ophalen en ermee naar een notaris gaan, met een legitimatiebewijs, en een beëdigde verklaring afleggen dat ik was wie ik was. Dan kon ik de goederen terugkrijgen.’

Lou liet dit bezinken. Terwijl ze het hele verhaal hardop vertelde, stond ze er zelf versteld van omdat het zo gecompliceerd klonk. Het leek iets waar James Bond voor zou zijn teruggedeinsd. Maar goed, James Bond deed geen missies voor zijn moeder.

Wat Victorianna niet wist, was dat Lou geluk had gehad. Ze had een paspoort gevonden waarvan Victorianna had gezegd dat ze het kwijt was omdat de foto niet erg flatteus was, waarna ze een nieuw had aangevraagd. Vandaar dat ze een legitimatiebewijs had dat ze de notaris kon laten zien. Het probleem was alleen dat ze niet genoeg op haar zus leek om voor haar te kunnen doorgaan. Maar Deb wél. Deb was in haar plaats naar de notaris gegaan en had meineed gepleegd door te zweren dat ze Victorianna Eugenie Casserly was, zodat Lou naar de lommerd kon gaan, waar ze een klein vermogen neertelde voor de envelop met haar moeders ringen. Vervolgens moest Lou ze in het huis van haar moeder verstoppen en een grote zoekactie op touw zetten, waarbij ze op wonderbaarlijke wijze onder het buffet in de eetkamer vandaan waren gekomen. Godzijdank was zij noch Deb door de mand gevallen, en haar moeder had de hele poppenkast voor zoete koek geslikt.

Victorianna zei niets terwijl de weinige hersencellen in haar bovenkamer die zich niet met seks en geld bezighielden knarsend in beweging kwamen.

‘Je hebt gedaan alsof je mij was?’ Ze zei het op ongelovige toon, want ze kon zich niet voorstellen dat wie dan ook een klein dikkerdje met donker haar kon aanzien voor haar lange, slanke gestalte met zongebleekte lokken. Bij welke notaris was ze geweest, de firma Stevie Wonder & Wonder?

Lou vond het niet nodig om uit te leggen op welke wijze Deb bij de hele toestand betrokken was. Bovendien, kennis was macht en ze was niet van plan om zelfs maar een klein beetje ervan af te staan aan haar zus, dus zei ze alleen: ‘Ja!’

De gedachte dat iemand hen wat uiterlijk betreft met elkaar kon verwarren zou haar waarschijnlijk spontaan doen ontploffen, bedacht Lou met een innerlijk lachje.

Victorianna’s brein kon dit niet verwerken. Ze wist dat Lou haar tuk had, dus deed ze wat mensen zoals Victorianna altijd deden in een situatie als deze. Zoals Lou al had voorzien, greep ze naar het eerste het beste dat ze als wapen kon gebruiken.

‘Ik weet al waar het over gaat,’ snauwde ze. ‘Je hebt de pest in over wat er tussen mij en Phil is gebeurd, hè? En nu neem je wraak. Hoeveel jaar heb je erover gedaan om het uit te vogelen?’

Lou wapende zich. Dit was het deel van het gesprek waar ze tegenop had gezien. Nu kwam het er meer dan ooit opaan dat ze sterk was.

‘Er is niets gebeurd tussen jou en Phil, Victorianna,’ zei ze, in de hoop dat het waar was.

Victorianna lachte. ‘Nee, je hebt gelijk, er is niets gebeurd. Hoe je ook over me denkt, zo slecht ben ik nou ook weer niet.’

Lou slaakte een zucht van verlichting en voelde zich een beetje onpasselijk. Ze had er al die jaren vraagtekens bij gehad.

Toen Phil en zij net verkering hadden, was Victorianna een ongelofelijk mooie tiener geweest, een bom vol hormonen en onbeproefde seksualiteit. Een tienerbrein in dat lichaam was te vergelijken met een kind in een Ferrari.

Ze flirtte schaamteloos met Phil en genoot van het effect dat haar geplaag op hem had. Het effect van datzelfde gedrag op Lou schonk haar nog veel meer voldoening. Victorianna wilde hem niet omdat ze hem niet kon gebruiken. Hij was op geen stukken na rijk genoeg, en ze wilde haar leven niet in Barnsley slijten. Voor haar was het genoeg om te weten dat ze hem kon krijgen, wanneer ze maar wilde. Meer dan dat hoefde ze niet te bewijzen.

‘Als ik hem had willen hebben, zou hij er met mij vandoor zijn gegaan zodra hij de kans had,’ vertelde ze vergenoegd. ‘Ik maakte hem gek. Hij kreeg al een stijve als ik met mijn tong over mijn lippen ging. Ik durf te wedden dat hij aan mij dacht als hij jou een beurt gaf.’

Lou zag voor zich dat Phil in zijn broek grabbelde als haar dierbare zusje in de buurt was, maar ze zette het beeld snel van zich af. Ze moest sterk zijn, want Victorianna begon terrein te winnen.

‘Je hebt het altijd vreselijk gevonden dat ik hem van je af kon pakken als ik daar zin in had, nietwaar, grote zus?’

Lou lachte. ‘Je heb te vaak naar “Jolene” geluisterd.’ Ze klampte zich vast aan haar bravoure alsof haar leven ervan afhing. Ze stelde zich voor dat Victorianna aan de andere kant van de lijn heen en weer wiegde als een cobra, het halsschild uitgezet, en probeerde de exacte locatie van Lous halsslagader te lokaliseren. Maar Lou weigerde zich te laten intimideren. ‘Hij was misschien gevleid, meer niet; mannen voelen zich al heel snel gevleid,’ zei ze droog.

‘Ja, duh. Nou, dat moet je jezelf maar wijsmaken als je daar gelukkig van wordt. Je zou dolblij moeten zijn dat ik ben verhuisd. Ver bij jou vandaan. Ver bij Phil vandaan.’

‘Van gestolen geld.’ Lou kwam weer terug op de kern van het gesprek. ‘Van geld dat je hebt gekregen door de ringen die je vader aan je moeder heeft gegeven te jatten.’

‘Wacht eens even, grote zus, je hebt me net verteld dat jij schuldig bent aan fraude! Je hebt in bijzijn van een notaris gezworen dat je mij was. Foei!’

‘Helemaal waar.’ Lou klonk nog steeds kalm en ze was blij dat Victorianna niet kon horen dat haar knieën tegen elkaar tikten. ‘Maar ik ben bereid het risico te nemen, kleine zus. Als je mij probeert te pakken, pak ik jou. En dan maar afwachten wie er in de kranten het beste vanaf komt. Ga je nog steeds gezellig dineren met rechtschapen vicepresidenten als aan het licht komt dat jij je eigen moeder hebt bestolen?’

Lou hoorde zelf hoe kil ze klonk, maar ze had er al sinds het schoolplein ervaring mee. Vraag maar aan Shirley Hamster.

Victorianna vatte haar nederlaag kort en bondig samen. ‘Fuck off!’ Waarna de telefoon in de villa in Florida werd neergesmeten.

Dit keer hoefde Lou niet terug te bellen. Ze slaakte een lange, diepe zucht en legde de hoorn op de haak. Zus of geen zus, ze wist dat ze elkaar nooit meer zouden spreken. Wat Lou betreft lag Victorianna al zo ongeveer in een van Toms afvalcontainers. Afgezien van bloed en genen hadden ze niets gemeen, en daar kon je geen relatie op bouwen.

Lou ging naar bed. Dankzij haar overwinning sliep ze als een roos. Ze werd niet één keer wakker van Phils nachtelijke gemompel.